Podzielając argumenty Kancelarii, wynikające z przeważających poglądów doktryny i orzecznictwa oraz ww. uchwały Sądu Najwyższego sądy obu instancji uznały, że kara umowna z tytułu odstąpienia od umowy równoznaczna jest z karą umowną za niewykonanie zobowiązania. Wobec niedopuszczalności zastrzeżenia kary umownej w odniesieniu do świadczeń pieniężnych, za niedopuszczalne uznać należałoby zastrzeżenie takiej kary na wypadek odstąpienia od umowy w sytuacji, gdy niewykonanie zobowiązania umownego przez stronę, która dopuściła się naruszeń umowy uzasadniających odstąpienie od niej,
sprowadza się do zapłaty. W wypadku, gdy odstąpienie od umowy spowodowane byłoby wyłącznie niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem świadczenia pieniężnego przez kontrahenta, należałoby uznać, że kara umowna zastrzeżona na wypadek odstąpienia od umowy z tej przyczyny, w istocie stanowi pośrednio sankcję za niewykonanie lub nienależyte wykonanie świadczenia pieniężnego. W takiej sytuacji żądanie zapłaty kary umownej nie byłoby uzasadnione, a samo postanowienie przewidujące takie uprawnienie – sprzeczne z dyspozycją bezwzględnie obowiązującego art. 483 § 1 k.c. i jako takie nieważne z mocy art. 58 § 1 k.c.